Διάστρεμμα ποδοκνημικής
Διάστρεμμα ονομάζεται η η βίαιη διάταση των συνδέσμων και του θυλάκου της άρθρωσης. Διακρίνονται τρεις τύποι διαστρέμματος (ελαφρό, μέσο και βαρύ) ανάλογα με τη βαρύτητα της κάκωσης, οπότε αντιμετωπίζεται και διαφορετικά, είτε συντηρητικά με ελαστική περίδεση και ψυχρά επιθέματα είτε με τοποθέτηση γύψινου νάρθηκα. Η ταχύτερη αποκατάσταση των κακώσεων επιτυγχάνεται με την εφαρμογή θεραπευτικών προτοκόλλων του LASER M.I.D PRO με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Σε περιπτώσεις πλήρους ρήξης των συνδέσμων συνήθως ακολουθείται χειρουργική θεραπεία.
Τενοντίτιδες
1.Τενοντίου στροφικού πετάλου του ώμου.
Είναι πάθηση που εκδηλώνεται με δύο μορφές. Την Οξεία με εντονότατα κλινικά σημαία (πόνος, οίδημα, φλεγμονή, πυρετός, δυσκαμψία, αϋπνία από τον πόνο, κλπ) και τη Χρόνια (δυσκολία στην απαγωγή, λίγος πόνος και αντανάκλαση του πόνου στο βραχίονα). Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει και εναπόθεση αλάτων φωσφορικού ασβεστίου στο Βραχιόνιο(ασβεστοποιός τενοντίτιδα). Οι οξείες περιπτώσεις Τενοντίτιδας του Τενοντίου Πετάλου χρειάζονται συνήθως θεραπεία με ΜΣΑΦ,ανάρτηση, του μέλους και σε επίμονες περιπτώσεις τοπική ένεση κορτιζόνης (max 2 -3 εκχύσεις ανα 10 ημέρες και με προσοχή για την αποφυγή έγχυσης μέσα στη μάζα του τένοντα.Πολύ εντυπωσιακά αποτελέσματα έχουν καταγραφεί σε πολλές μελέτες στις Η.Π.Α και παγκοσμίως μe την μέθοδο του P.R.P που εφαρμόζεται και στο ιατρείο μου με άριστα αποτελέσματα. Σε αρκετές περιπτώσεις υποβοηθητική είναι και η φυσιοθεραπεία. Οι άλλες περιπτώσεις Χρόνιας Τενοντίτιδας του Τενοντίου πετάλου, αν και πιο ήπιες είναι και πιο ανθεκτικές στη θεραπεία και καταφεύγουμε στη Χειρουργική θεραπεία. Η καλύτερη διαθέσιμη μέθοδος σήμερα είναι ο αρθροσκοπικός υπακρωμιακός καθαρισμός ή αρθροσκοπική ακρωμιοπλαστική σε περιπτώσεις που η τενοντίτιδα είναι αποτέλεσμα συνδρόμου υπακρωμιακής προστριβής.
Περιοστίτιδα κνήμης
Η Περιοστίτιδα Κνήμης (Tibial Periostitis), ή Σύνδρομο της Επώδυνης Κνήμης ανήκει στα Σύνδρομα εκ καταπονήσεως αθλητών (Overuse syndrome). Στην Αμερικανική βιβλιογραφία φέρεται συχνά με το όνομα «Shin Splint Syndrome»,
Η Περιοστίτιδα Κνήμης ή Shin Splint Syndrome, περιλαμβάνει τρεις διαφορετικές οντότητες, οι οποίες μπορεί να συνυπάρξουν σε μια συνεχή χρονική αλληλουχία:
- 1.Εκφυτική Τενοντίτιδα Oπισθίου Κνημιαίου Mυός (Posterior Tibialis Tendinitis).
- 2.Περιοστίτιδα της Κνημιαίας ακρολοφίας (Τibial Crest Periostitis)
- 3.Κάταγμα εκ κοπώσεως της Κνήμης (Τibial Stress Fracture).[2]
Αιτιολογία
Συμβαίνει συνήθως είτε σε άτομα πού έχουν πολύωρη ορθοστασία είτε σε αθλητές, κακώς προπονούμενους, που τρέχουν πάνω σε σκληρό, ανώμαλο, ή τσιμεντένιο έδαφος, και φορούν ακατάλληλα αθλητικά παπούτσια, ή σε έφηβους αθλητές που ψηλώνουν γρήγορα. Συμβαίνει όμως και σε μη αθλούμενους, σε περιπτώσεις καταπόνησης της ποδοκνημικής και του άκρου ποδός (βάδιση σε ανώμαλο έδαφος, πολύωρη ορθοστασία, ορειβασία, κυνήγι στο βουνό, κλπ). Προδιαθεσικούς παράγοντες, για Shin Splint Syndrome, αποτελούν:
- 1.Η υπερβολική εξωτερική στροφή του ισχίου (Hip External Rotation
- 2.Η αυξημένη εξωτερική συστροφή της Κνήμης (Tibial External Rotation)
- 3.Ο υπερπρηνισμός του άκρου ποδός, (Foot hyper-pronation)
- 4.Ο αυξημένος υπτιασμός της πτέρνας (Ηeel heper-supination)
Κατά την διάρκεια της άθλησης, κάθε ένας από τους ανωτέρω παράγοντες, μπορεί να προκαλέσει επαναλαμβανόμενη διάταση του Τένοντος του Οπίσθιου Κνημιαίου Μυός, στα σημεία εκφυσής του από την Κνήμη, πράγμα πού οδηγεί σε Τενοντίτιδα του Οπίσθιου Κνημιαίου (Tibialis Posterior Tendonitis). Η συνέχιση της άθλησης με αυτό το πρόβλημα, οδηγεί σε Περιοστίτιδα, η οποία μπορεί να διαγνωσθεί μόνο με Σπινθηρογράφημα οστών (Bone Scan). Η επί πλέον συνέχιση της άθλησης με Περιοστίτιδα (Periostitis), καταλήγει μερικές φορές σε Κάταγμα εκ Κοπώσεως της Κνήμης (Stress Fracture),πού αποτελεί την πλέον ακραία μορφή του Σύνδρομου Επώδυνης Κνήμης, αλλά ευτυχώς πολύ σπάνια. Αυτό το ασυνήθιστο είδος κατάγματος, μπορεί να επισυμβεί σε οποιοδήποτε σημείο κατά μήκος των περιφερικών 2/3 της Κνήμης, ή στην περιοχή της έκφυσης του Υποκνημιδίου Μυός (Soleus muscle). [3]
Διάγνωση
Στο πρόσφατο Σύνδρομο Επώδυνης Κνήμης οι ακτινογραφίες δεν δείχνουν τίποτα. Στο χρόνιο ή επαναλαμβανόμενο Σύνδρομο Επώδυνης Κνήμης, οι απλές ακτινογραφίες συνήθως πάλι δεν δείχνουν τίποτα, αλλά ενίοτε δείχνουν ανωμαλίες και νέα παραγωγή οστού, τόσο στην έκφυση του Οπίσθιου Κνημιαίου Μυός, όσο και στην Μεσόστεο Μεμβράνη. Το Σπινθηρογράφημα οστών με ραδιενεργό Τεχνήτιο 99m, είναι φυσιολογικό στην Τενοντίτιδα, ενώ στην Περιοστίτιδα δείχνει επιμήκη αυξημένη πρόσληψη του ραδιενεργού ισοτόπου, στο δε Κάταγμα εκ Κοπώσεως, δείχνει εντοπισμένη εγκάρσια πρόσληψη.
Θεραπεία
Η αρχική θεραπεία της Τενοντίτιδος και Περιοστίτιδος, περιλαμβάνει τα εξής συντηρητικά μέσα:
- 1) Ανάπαυση και αυστηρή διακοπή άθλησης για 30-45 μέρες.
- 2) Η ελαστική επίδεση είναι χρήσιμη για άνεση στις καθημερινές δραστηριότητες. Λόγω δυσχέρειας στην ελαστική επίδεση της Κνήμης, προτιμότερη είναι η Eλαστική Περικνημίδα ή από Neoprene(Culf Support).
- 3) Τις πρώτες 3-5 μέρες συνιστώνται εντριβές με πάγο (κρύα επιθέματα), και στη συνέχεια εναλλάξ ζεστά και κρύα επιθέματα, που είναι ενίοτε χρήσιμα.
- 4) Επίσης η Φυσικοθεραπεία με Διαθερμίες Βραχέων κυμάτων και Υπέρηχα κύματα, είναι χρήσιμη μαζί με διατατικές ασκήσεις του Οπισθίου Κνημιαίου Μυός.
- 5) Αντιφλεγμονώδη Μη Στεροειδή φάρμακα, χορηγούνται για 10-30 μέρες.
- 6) Όταν ο αθλητής πάψει να έχει ενοχλήματα, μπορεί να επανέλθει σταδιακά στο στίβο, αλλά πρέπει να χρησιμοποιεί στα αθλητικά του παπούτσια, ειδικά ορθωτικά πέλματα Σιλικόνης με κλίση (έσω ανάσπαση), για την αποφυγή του υπερπρηνισμού, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στα συνηθισμένα του παπούτσια καθημερινής χρήσης με σκοπό την πρόληψη υποτροπών.
- 7) Στην περίπτωση πού διαγνωσθεί κάταγμα «εκ κοπώσεως», η θεραπεία είναι, είτε περιπατητικός γύψος Sarmiento γιά 1-2 μήνες, είτε βάδιση με πατερίτσες και ελαφρά φόρτιση για το ίδιο διάστημα.
- 8) Σπανιότατα, σε μερικές πολύ σπάνιες περιπτώσεις Περιοστίτιδος πού επιμένει, συνιστάται χειρουργική αντιμετώπιση με ανοικτή αποκόλληση της έκφυσης του Οπίσθιου Κνημιαίου από το περιόστεο της Κνήμης.
Σύνδρομο κοιλιακών- προσαγωγών.
Ο πόνος στην περιοχή του βουβώνα των αθλητών έχει επικρατήσει να ονομάζεται στα ελληνικά <σύνδρομο κοιλιακών / προσαγωγών>.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μια συγκεκριμένη παθολογία αλλά πολλά διαφορετικά προβλήματα τα οποία έχουν σαν κοινό σύμπτωμα τον πόνο στην περιοχή του βουβώνα.
Ενδεικτικά κάποιες από τις παθολογίες που εμφανίζουν πόνο στην περιοχή του βουβώνα είναι:
- Φλεγμονή (inflammation) στην έκφυση των προσαγωγών (hip adductor origin)
- Φλεγμονή στην κατάφυση του ορθού κοιλιακού (rectus femoris insertion)
- Φλεγμονή κατά μήκος της απονεύρωσης του ορθού κοιλιακού, δηλ. στην πρόσφυση των λοξών κοιλιακών
- Φλεγμονή στην ηβική σύμφυση (pubic symphysis)
- Οστικό οίδημα στο οστούν της ήβης
- Βουβωνοκήλη / αθλητική κήλη (inguinal hernia / sports hernia)
- Τοπική νευραλγία (neuralgia)
- Σύνδρομο impingement της άρθρωσης του ισχίου (labral impingement)
- Πρώιμη αρθρίτιδα της άρθρωσης του ισχίου (early osteoarthritis)
- Ενδοκοιλιακή παθολογία
Υπάρχει μια σαφής υπερδιάγνωση στο θέμα της βουβωνοκήλης – ίσως γιατί είναι η μόνη από τις ανωτέρω παθολογίες η οποία χειρουργείται εύκολα.
Συμπτώματα.
Τα συμπτώματα εμφανίζονται στην έκφυση του προσαγωγού ή στην κατάφυση του ορθού κοιλιακού (ή και στα δύο σημεία ταυτόχρονα) συνήθως στην μια από τις δύο πλευρές - σπάνια αμφοτερόπλευρα.
Συχνά αυτό που προξενεί το πρόβλημα είναι η αλλαγή προπονητικών επιβαρύνσεων - αλλαγή στην ένταση ή/και στον όγκο της προπόνησης. Μπορεί επίσης να οφείλεται σε αλλαγή τεχνικής ή επίσης και σε αλλαγή της επιφανείας (χόρτο, συνθετικός τάπητας, παρκέ, χώμα κλπ.).
Αν ο αθλητής αψηφήσει τα συμπτώματα και συνεχίσει τις επιβαρύνσεις, ο πόνος αυξάνεται και συχνά παραμένει και μετά από την προπονητική δραστηριότητα. Οι περισσότεροι αθλητές μπορούν ωστόσο να <βγάζουν> την προπόνηση ως ένα βαθμό, ακόμα και να συμμετέχουν σε αγώνες - αυτός είναι ο λόγος που συχνά εμφανίζονται στον γιατρό με καθυστέρηση εβδομάδων ή και μηνών.
Διάγνωση
Η ιατρική εξέταση του αθλητή με σύνδρομο κοιλιακών / προσαγωγών ξεκινά με μια γενική ορθοπαιδική εξέταση η οποία έχει σκοπό να εντοπίσει τυχόν παράγοντες προδιάθεσης: ανισοσκελία (leg length discrepancy - LLD), ασύμμετρη παραμόρφωση του άξονα των κάτω άκρων, εντοπισμένη μυϊκή ατροφία ή υπερτροφία, αδυναμία στους σταθεροποιητικούς μυς του κορμού, γενικευμένη χαλαρότητα κολλαγόνου (προδιάθεση για βουβωνοκήλη), κλπ.
Το σημείο της φλεγμονής εντοπίζεται με ψηλάφηση και βρίσκεται είτε στην έκφυση του μείζωνος προσαγωγού είτε στην κατάφυση των ορθών κοιλιακών στην περιοχή της ήβης. Δακτυλική εξέταση των βουβώνων μπορεί να εντοπίσει την απαρχή βουβωνοκήλης ενώ κατά την εξέταση των όρχεων συχνά εντοπίζονται και κιρσοκήλες (varicocele).
Αν υπάρχει ευαισθησία σε συμπίεση του οστού στην περιοχή της ήβης συστήνεται μαγνητική τομογραφία λεκάνης για αποκλεισμό οστικού οιδήματος (bone edema of the pubis).
Θεραπεία
Η θεραπεία εξαρτάται από τα ευρήματα της κλινικής και της απεικονιστικής εξέτασης. Στην πρώιμη φάση συνήθως αρκεί η τροποποίηση της προπόνησης (ή και η αποχή), η χορήγηση αντιφλεγμονωδών από το στόμα και φυσικοθεραπευτική αγωγή.
Οπωσδήποτε όμως το σημαντικότερο είναι να διορθωθούν άμεσα οποιοιδήποτε παράγοντες προδιάθεσης έχουν διαπιστωθεί (π.χ. με την κατασκευή ορθοπαιδικών πάτων) και να δοθεί ένα πρόγραμμα συστηματικής ενδυνάμωσης : σταθεροποιητικές ασκήσεις για την μέση / λεκάνη / ισχία.
Στις χρονίζουσες φλεγμονές καλά αποτελέσματα έχουν οι τοπικές εγχύσεις στεροειδών ουσιών αλλά και ενζύμων, ανάλογα με το ανατομικό σημείο. Μεικτά αποτελέσματα δίνουν οι εγχύσεις αιμοπεταλίων/αυξητικών παραγόντων (PRP - growth factors).
Στις λίγες περίπτωσεις στις οποίες η (σωστή) συντηρητική αγωγή δεν έχει αποτέλεσμα, μένει μόνο η λύση του χειρουργείου. Εφ' όσον υπάρχει αρχόμενη βουβωνοκήλη γίνεται ενίσχυση του κοιλιακού τοιχώματος με ή χωρίς την χρήση συνθετικού πλέγματος. Αλλιώς συχνά βοηθά η πολύ απλούστερη τοπική απονεύρωση.
